از روستائی در بولیوی تا مجلسی در تهران

دیشب برنامه ای را در کانال آرته فرانسه دیدم که نفسم را بند آورد. راجع به دهی در بولیوی بود که حتی برق هم نداشتند. تنها یک تلفن در تمام ده پیدا می شد. اکثر افراد به خصوص افراد مسن ده بی سواد بودند. اما در این ده هر رور از ساعت 6 صبح تا 12 شب باخ، بتهوون، موتزارت و ویوالدی طنین افکن بود. در این ده 400 موزیسین کوچک وجود دارد که از صبح که چشم باز می کنند ویولن و ویلون سل های ساخت خود (ساخت ده) را بدست می گیرند و تا اخر شب باهم می نوازند!! چقدر حیرت آور بود
از قرار این ده را در قرن 17 میلادی یک گروه میسیونر تاسیس کرده بود. و چون استعداد شگرف مردم این ده را در فراگیری موسیقی دیده بودند به آنها موسیقی کلاسیک آموخته بودند. چند سال پیش این ده دوباره کشف شد و یک مدرسه موسیقی در آن تاسیس شد. معلم و رهبر ارکستری چند روز در هفته از شهر به این روستا می آید و ارکستر بچه ها را شکل می دهد و برای آنها کنسرت ترتیب می دهد. از قرار ژن افراد این ده استعداد عجیبی در مورد موسیقی در خود دارد. فراگرفتن موسیقی برای این کودکان عین فراگیری نفس کشیدن است. طبیعی و حیاتی. برای همین برخوردشان با دنیا چقدر متفاوت است با دیگران. نگاهشان ، صحبتشان، لذتشان از دنیا چقدر متفاوت است . یکی از آنان می گفت موسیقی یاد می گیریم نه برای اینکه موسیقی دان شویم بلکه برای اینکه انسان های بهتری شویم

بعد امروز صبح در اخبار گویا خواندم که در مجلس دارند لایحه ای می گذرانند که یاهو مسنجر و اورکات را فیلتر کنند. چون دختر ها و پسرها را هم ارتباط بر قرار می کنند. چقدر دلم برای خودمان می سوزد. چقدر تا کی باید انقدر سطحی نگر و احمق باشیم. این کلانشهر بزرگ را با آن ده کوچک بدون هیچ گونه امکانات مقایسه کردم. ما تنها در پی حذف هستیم . حذف هر آنچه که افق ما را باز تر کند. بگذریم که ان طرف قضیه هم خراب است. برای مثال در اورکات ما ایرانی ها دنبال چه هستیم؟ جز به اثبات رسانیدن خود نحیف مان. کی وارد بحث های عمیق و بدون خط و نشان برای دیگری می شویم؟ همیشه فکر می کنیم ما امکانات نداریم. ولی باور کنیم که در استفاده از امکاناتمان تنبل و مقلد و سطحی نگر هستیم. می دانم که این قضیه بعد تاریخی وفرهنگی و اجتماعی و روانی و اقتصادی دارد. نه که دیگر نقاط دنیا ندارد؟ نه که در روستای گمشده بولیوی مردم همه چیز دارند؟